Borys Szyc: "Wracam do siebie sprzed lat i sam się ze sobą rozliczam"

Jakimi niespodziankami zaskoczył pana 2020 rok?

To był dla mnie rok wielu niespodzianek. Ta najmilsza, mój synek Henryk, właśnie kończy rok. Urodził się w pierwszy dzień wiosny, dokładnie wtedy rozwinął się lockdown. Pamiętam, że zamknęli nam szpital dzień po tym, kiedy urodziliśmy. Zatem zostałem w tym zamkniętym szpitalu, z żoną i synkiem, cztery dni. To się przeciągnęło
w zasadzie na pięć miesięcy nicnierobienia zawodowo.

To frustrujące…

Nie, dla mnie było zbawieniem – to nigdy nie wydarzyłoby się w „normalnym trybie”, w przedpandemicznym świecie. Mogliśmy patrzeć, jak synek rośnie, a potem znów ruszyłem do pracy – na planie serialu „Warszawianka” dla HBO. I kończyliśmy jeszcze „Listy do M. 4”.

Słyszałam, że z przygodami.

Zaczęliśmy, kiedy pandemia się rozkręcała. Z dnia na dzień trzeba było przerwać zdjęcia – nikt wtedy nie wiedział, czym jest COVID, co będzie dalej. To było poruszanie się po omacku i w dużo większym strachu. Po czym w czerwcu, kiedy nastąpiło poluzowanie obostrzeń, wróciliśmy na plan.

A to był niezwykle ciepły czerwiec, normą była temperatura powyżej 30 stopni.

My jednak graliśmy zimę, w pełnym rynsztunku. Do zrobienia były sceny na kiermaszu świątecznym, w sercu warszawskiej Starówki. Biegaliśmy więc po oprószonych sztucznym śniegiem dekoracjach w zimowych ciuchach. Pot się z nas lał, do tego zaskoczyła nas letnia ulewa. Tu muszę dodać, że filmowy śnieg jest zrobiony z takiej masy jak papier mâché, więc po godzinie deszczu stał się błotnistą plasteliną. Mimo to, udało się. To tylko pokazuje, jak cudownym i nieprzewidywalnym kłamstwem jest film.

Patrząc na tę papierową breję, myślał pan, że kocha swój zawód?

Raczej: „ale to pochrzaniony zawód, co ja w ogóle robię?”. Jeśli synek kiedyś spyta: co robiłeś dziś tato w pracy, mógłbym mu odpowiedzieć na przykład: „A, byłem na bożonarodzeniowym kiermaszu w czerwcu, leżałem w sztucznym śniegu”.

Były inne, równie absurdalne przygody?

Tak, bo na planie filmowym to właściwie norma. Zawsze jest tak, że film letni kończy się zimą, bo w lato na przykład nie było pieniędzy. Tak wyglądała większość moich letnich filmów, kiedy szczękały nam się wszystkim zęby z zimna. W filmie wszystko stoi na głowie. To najbardziej pochrzaniony zawód świata – aktorstwo filmowe.

Ale pan to kocha.
Na szczęście mój zawód to też moja pasja, więc sprawia mi radość. Skłamałbym jednak mówiąc, że nie bywam zmęczony. I lubię wracać do prawdziwej rzeczywistości z tego filmowego chaosu. Na szczęście w domu muszę stąpać mocno po ziemi – roczne dziecko daje poczucie, że się żyje, fundując atrakcje, które każdy rodzic zna.

I pozwala poczuć się młodo?

Lub staro, bo widzę, że już inaczej znoszę brak snu niż za młodu. Na szczęście odrobinę nam pospać da – a znam opowieści o dzieciach w ogóle nieśpiących, zwłaszcza od mojej mamy. Coś czuję, że mama miała nadzieję, że synek mi się zrewanżuje za to, co ona ze mną przeżywała. Synek sypia, lecz trzy pobudki w ciągu nocy to norma – musi zjeść i zasnąć. Ale jest taki kochany! I tak szybko rośnie.

Bo czas biegnie jak szalony. Przypomnę, że właśnie minęło 20 lat od premiery „Przedwiośnia”, pana pierwszego dużego filmu, tyleż od rozpoczęcia pracy w Teatrze Współczesnym i 10 od premiery „Przepisu na życie”. A wydaje się, że to było tak niedawno...

To prawda, i człowiek zawsze myśli, że się nie zestarzeje, że zawsze będzie młody, a potem tak zaskakuje nas fakt, że to było dawno temu. Uświadomiłem to sobie na planie „Listów do M. 4”, gdzie gram z Vanessą Aleksander, która jest tuż po studiach. A mnie wydaje się, że dosłownie przed chwilą kończyłem szkołę teatralną.

Pamiętam, że Filip Bajon, reżyser „Przedwiośnia”, mówił dziennikarzom, że odkrył takiego młodego, zdolnego aktora, który na pewno zostanie gwiazdą. Osobą, o której mówił, był pan.

Mnie też to powiedział. To było bardzo miłe. Powiedziałem mu wtedy: „To czemu ja nie gram Baryki?”. Wiem, że Filip ma szczęśliwą rękę do aktorów, kocha ich, jest im wierny. Do niego chętnie wracam, kiedy o to poprosi, a właśnie coś nowego szykuje.

Skoro już rozmawiamy o przyszłości, to zdaje się jeszcze nie skończył pan serialu „Warszawianka”?

Tak, a to mój najdłuższy i najcięższy plan zdjęciowy, jaki miałem w życiu.

Czemu taki ciężki i jak długi?

Długi, bo robimy ponad 100 dni zdjęciowych, żeby powstało 12 odcinków.

Dla porównania „Ogniem i mieczem” powstało w 100 dni.

Historia jest dramatyczna i współczesna. To opowieść o pisarzu, który kończy 40 lat, a nadal jest Piotrusiem Panem, nie chce dorosnąć. Czuje jednak, że jego świat i czas trochę przeminęły, ale nie umie się z tym pogodzić. To taki problem świetnie znany wielu dorosłym chłopcom. Pokazujemy, jak to może być dramatyczne w skutkach.

Mówi pan o tym z wielkim zaangażowaniem.

Bo to dla mnie prywatnie ważna historia – wracam do siebie sprzed lat i sam się ze sobą rozliczam. To jest historia świetnie napisana przez Jakuba Żulczyka – myślę, że też tam kawałek dawnego siebie zostawił. To też ukłon dla Warszawy, która zostanie przepięknie pokazana, tak jak nigdy nie była, a tyle seriali się tu rozgrywało! To wszystko sprawia, że każdy z nas wsadza w to 300 proc. serca, czasu i energii. Nie ukrywam, trochę mnie ten serial wyssał. Wiem, że to będzie coś niesamowitego.

A co z kontynuacją „W stronę nocy" robionego dla Netfliksa?

To już się nawet nakręciło. Było karkołomnie, bo zdjęcia trwały w tym czasie co „Warszawianka” i musiałem latać do Belgii. W dodatku w większości robiliśmy zdjęcia nocne, więc logistycznie, emocjonalnie i wysiłkowo było to skomplikowane. Ale udało się. Dla mnie to była niesamowita przygoda, bo nie dość, że graliśmy wszystko po angielsku, to jeszcze showrunnerem był odpowiedzialny za „Narcos” Jason George.

I podejrzewam, że to nie koniec niespodzianek w najbliższym czasie.

Dużo pracuję i chciałbym odpocząć z rodziną. Marzę o wyjeździe, najlepiej na miesiąc. Tyle marzenia, bo tak naprawdę wiem już na dwa lata do przodu, gdzie będę grał. Trochę się dzieje. Szykujemy nowy film z producentami m.in. „Króla” czy „Ostatniej rodziny”. To będzie szalona historia z przeszłości a główna akcja będzie miała miejsce w Zakopanem. Mam też na tapecie film „Operacja Polska” – to z kolei film współczesny, historia i śmieszna, i starsza.

A coś zagranicznego jeszcze będzie?

Możliwe, ale muszę trzymać to w tajemnicy, bo jak nie wyjdzie... A potem ludzie rozliczają. Wolę, żeby to była niespodzianka.