Perfekcjonizm w psychologii definiuje się jako podejście, w którym człowiek wymaga nierealistycznie wysokich standardów działania, zarówno od siebie jak i od innych. Wśród objawów perfekcjonizmu pojawia się skupienie na najmniejszych szczegółach, obawa przed popełnieniem jakiegokolwiek błędu czy obsesyjne dbanie o nieskazitelny wygląd. W skrajnych przypadkach perfekcjonizm może prowadzić do depresji, anoreksji, napadów lękowych, zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych a nawet myśli samobójczych.
Perfekcjonizm objawia się w różnych obszarach życia: w pracy, w sposobie wykonywania obowiązków domowych, sporcie czy w związkach międzyludzkich. Na pierwszy rzut oka perfekcjonizm wydaje się pomocny w pracy, a perfekcjonista jest bardzo profesjonalny w wykonywaniu swoich obowiązków. Jednak na dłuższą metę perfekcjonizm utrudnia budowanie relacji w pracy, z uwagi na zbyt wysokie wymagania wobec współpracowników i wysoki poziom rywalizacji. Perfekcjonizm może być również formą prokrastynacji i wpływać na niską produktywność.
Wśród przyczyn perfekcjonizmu wymienia się głównie czynniki środowiskowe, zwłaszcza doświadczenia z dzieciństwa. Perfekcjonizm często wynika z nadmiernej krytyki dziecka przez rodziców oraz oczekiwanie z ich strony perfekcjonizmu. Za perfekcjonizm może odpowiadać również utrata przez dziecka opiekuna.
W przypadku gdy perfekcjonizm utrudnia codzienne funkcjonowanie zaleca się spotkanie z psychoterapeutą. Perfekcjonizm może być poddany leczeniu, a w walce z nim pomaga odpowiednio przygotowana psychoterapia. W pokonaniu perfekcjonizmu pomaga m.in. psychoterapia poznawczo-behawioralna czy terapia akceptacji i zaangażowania.
